کُپُلچه خانوم، لُـپـّــــو خان و لُپَّـــک (گردو خانوم)

«به نام آنکه یادش آرامشی است ژرف»   گوشه ای نشسته ای و اتل متل می خوانی... برای عروسک نوی خاک گرفته ام... باتری هم گذاشته ام... نمی خواند چرا؟! زمان، واژه هایم را دزدیده است و من مات اینجا ایستاده ام... وامانده... در خود پیچیده... زبانم گنگ شده برای گوشهایت... دردهایم سنگین شده برای نگاه هایت... نگاه هایی که هنوز جا مانده اند روی دلم... گم شده ام اینجا! ساعت ها، همه خواب آلود خیره شده اند به من و چه لذت بخش است امتداد این همه سکون! همیشه همان که بوده است و تو، همان که نبودی! سرد می خوانم: بزرگ می شوی و من در حسرت یک آغوش تنگ... پیر می شوم و تو جوانی ات، پُررنگ... بمان کنار دلم وقتی که نیستم... و...